Z cukrem albo wcale!

Poród jest takim wysiłkiem, że gdyby go przełożyć na jakąkolwiek fizyczną pracę, po jej wykonaniu musiałby nam się należeć przynajmniej dwutygodniowy urlop. A tu nie dość, że nie ma urlopu, to jeszcze pojawia się nowa praca, w którą trzeba się wdrożyć od razu i nie ma bimbania na szkoleniu, z miejsca zaczynasz robotę.
W takich okolicznościach przyrody młody tata ma prawo być zdezorientowany, może nawet sfrustrowany i nie bardzo wiedzieć jak się zachować, co powinien robić, a czego lepiej nie. Nie ma w tym nic złego, to dla niego całkiem nowa sytuacja. Jak się w takim razie zachować? Służę zatem pomocą, czytajcie młodzi tatusiowie i dzielcie się między sobą!  Czytaj dalej Oswoić połóg czyli 11 rad dla młodego taty

Jeszcze tydzień temu łudziłam się, że może to wszystko jest na wyrost. W niedzielę wieczorem czekałam przed telewizorem aż wyjdzie pan Mateusz i powie: haha, rodzice, żartowaliśmy, nie zamykamy szkół! Nie odnotowaliśmy nowych przypadków zakażenia wirusem, wszystko jest w porządku, no worries. 

No cóż, nie wyszedł i nie powiedział. Trzeba było zacząć życie pt. wychodzimy z domu tylko jeśli to naprawdę konieczne, staramy się pracować z domu i zmieniamy się w instruktorów kulturalno-oświatowych dla naszego dziecka.  Czytaj dalej Home office i ciche zabawy czyli nie taki diabeł straszny jak go malują

Przeczytałam kiedyś mrożące krew w żyłach wyznanie matki odkrywającej przed światem brutalną prawdę – zabawa z dzieckiem jest… nudna. Nie ma nic pociągającego w powtarzaniu jednej czynności czterysta razy, wciąż i wciąż od nowa, jest to nuda w czystej postaci, wszystkie matki to wiedzą, ale żadna się nie przyznaje, bo na Instagramie lepiej wygląda zdjęcie ze wspólnej zabawy w pastelowym pokoju. Tym tekstem miała zerwać zasłonę milczenia, wykrzyczeć głośno, że matki umierają ze znużenia i wcale im się nie chce bawić ze swoimi dziećmi, a wszyscy ten wstydliwy fakt ukrywają, zaciemniając w ten sposób obraz macierzyństwa. Czytaj dalej Pobawmy się!

Nie jest mi dane podzielić się z Wami tekstami, które mam w głowie i których nie jestem w stanie z braku czasu przenieść na klawiaturę. Nie jest mi dane również dokończyć tych, które już czekają w blokach startowych i chciałyby wybiec do ludzi, za co serdecznie Was przepraszam. 

Ale, ale! Teraz będę miała przecież mnóstwo czasu! Żłobek zamknięty, czekają mnie dwa tygodnie w domu, bez pracy, na luziku, w dresiku, bez mejkapu, bez mejli, powolutku, bez spiny, żyć nie umierać moi drodzy, żyć nie umierać! Czytaj dalej „Ale masz fajnie, dwa tygodnie w domu!” czyli koronawirus welcome to

Sobota. Weekend. Siedzę w szlafroku i wpatruję się w mojego śpiącego synka. O godzinie 18. Powiecie, że mam szczęście (“mój to do północy latał ostatnio!”). No nie do końca właśnie. Tak się składa, że trochę tego szczęścia zabrakło. Ale czyja to wina?

No właśnie. Czyja? Czytaj dalej Bez kija nie podchodź czyli jak chciałam zaszczepić dziecko na ospę

Każdy moment rozwoju dziecka rządzi się własnymi prawami. I każdy, niestety, oprócz tych jasnych, ma także ciemne strony, które najbardziej dają w kość rodzicom. Kiedy Szymek się urodził słyszałam od wielu osób, że najtrudniejsze są pierwsze trzy miesiące, szczególnie jeśli maluch będzie miał kolki, ale “potem to już nauczysz się dziecka i dziecko Ciebie, zaprzyjaźnicie się i będziecie żyli długo i szczęśliwie”. Sratatata. Nikt wtedy nie  wspominał o tym, że po kolkach przychodzą zęby. Potem skoki rozwojowe. Gorsze dni. I tak dalej, i tak dalej… Czytaj dalej Nie mogę gadać, jestem w rurze czyli wściekłe dziecko na pokładzie