O życiu i macierzyństwie bez patosu i martyrologii. Z cukrem – nie znaczy, że słodko.
Zgodnie ze staropolską maksymą “nie znam się, to się wypowiem”, kontynuuję temat rozszerzania diety. Tym razem o tym jak to u nas wygląda w praktyce, jak zaczynaliśmy i jakie wnioski nasuwają się po kilku miesiącach.
Jak my to robimy?
Przychodzi taki moment kiedy na jedno z tych fascynujących pytań macierzyństwa (“je już coś innego?) można odpowiedzieć twierdząco.
Do rozszerzania diety można podejść różnie. Na chłodno, traktując to jako marchewkowy etap przejściowy między mlekiem a “wszystkim innym”. Można w panice zastanawiać się skąd brać eko-sreko-bio produkty i czy ta kura na pewno była szczęśliwa za życia. A można uzbroić się w wiedzę, tak żeby na początku wyłączyć element paniki i po prostu zacząć działać.
Jak to mówią – żyj szybko, umieraj młodo! Taką zasadę chyba nieświadomie wyznaje mój 9-miesięczny syn, stwarzając przynajmniej kilka razy dziennie sytuacje prowadzące w prostej linii do pożegnania się z tym światem. Młodo. Bardzo młodo.
Świat, jak wiadomo, lepiej wygląda z pozycji stojącej. Ciężko tak po prostu siedzieć i się podnieść (wie to każdy niedzieciaty w niedzielę rano, po sobocie), należy więc się chwycić. Czegokolwiek. Choćby brzytwy, a co tam. Może utrzyma te nogi a’la rozgotowany makaron, próbować zawsze warto.
Co tam się czai w tej małej główce? Może…
Ciepłe popołudnie, bez upałów, umiarkowane słońce, kilka chmurek, lekki wiaterek. Na spacer w sam raz. Idzie więc młoda mama, w wózku radosny bobas. Nagle na ich drodze pojawia się… sąsiadka. Albo sąsiad. Albo dawno niewidziana znajoma, ciocia mieszkająca ulicę dalej, wychowawczyni z czasów podstawówki czy ktokolwiek inny. Młoda mama już wie, że na zwykłym dzień dobry na pewno się nie skończy.
W ręce kubek ciepłej kawy, w wazonie świeże kwiaty, na stole pachnące ciasto. Dziecię kilkumiesięczne zasiada na edukacyjnej macie i sensorycznymi zabawkami wspomaga swój rozwój motoryczny, posyłając Ci słodkie uśmiechy i gaworząc uroczo. Kiedy nudzi mu się jedna zabawka, rezolutnie sięga po drugą.
A potem się budzisz. I oczom Twym ukazuje się chaos.
Powiedzmy sobie szczerze i bez zbędnych wstępów. Bez zwyczajowego pitu pitu o tym jak bardzo kochamy swoje dzieci i o sensie, jaki wraz z ich przyjściem na świat odnalazłyśmy. Powiedzmy to, czego wstydzimy się na co dzień i co ukrywamy przed innymi, żeby nie przyszło im do głowy wykonanie telefonu do Opieki Społecznej. Przyznajmy, że macierzyństwo czasem tak bardzo daje w kość, że chcemy uciec na bezludną wyspę i nie przyjmować gości.